We vertrokken 30 mei uit Urzerche
De gevoelstemperatuur is duidelijk nog lager.
Het was één van de koudste dagen oooit. Ook in onze tocht. Ongehoord voor de tijd van het jaar. Tot 12 uur was het zo'n 5 tot 7 graden. Donkergrijze luchten. Een massief zwartgrijze partij regen en mist. Onderweg handschoenen en extra laagjes aangedaan. Fransen klagen er allemaal over. In het journaal heb je elke dag twee vaste thema's: 'monsieur le president Hollande' - die je allemaal taken ziet doen die bij ons Alexander en Maxima doen - en 'le temps'. Ook op straat, in het café, bij de bakker. We hebben allemaal een gemeenschappelijke vijand. 'Le temps'. "C'est une catastrofe, monsieur." Het is eind mei notabene. Ook Frank heeft het zo nu en dan helemaal gezien.
Lege terrassen
Halverwege de dag begint het ook nog eens te plenzen. En dat doet het aan één stuk door. Wel met variatie. Van regenbuien tot stortbuien.
In stadjes zie je niemand. De straten zijn uitgestorven. Ook in de grote stad. Vandaag kwamen we door Brive. Je ziet er alleen maar wat paraplu's lopen met daaronder toeristen. De Fransen zelf verzamelen zich in de intermarché of de bakker. Ze kijken je dan aan en zeggen "Oh la la. Le temps.... Il se pluit." Ze staan uren te praten. Elke klant een praatje. Dat vraagt om onhollands geduld. Maar er volgt altijd een "Bon courage."
Alleen in de spiegel zien we wat we gedaan hebben.
We merken wel dat de benen vermoeid raken. We zitten nu volgens het boekje op het zwaarste traject van de route. Grote hoogteverschillen, keer op keer honderden meters. Hellingen van 6 tot 10%. De hoogte van de helling melden Fransen niet onder aan een heuvel maar er op, als waarschuwing. Maar dan zijn wij dus al boven. Zo weten wij steeds van niks. Alleen in de spiegel zien we wat we gedaan hebben.
Los van alles
Wonderlijk is dat je je in zo'n watergebeuren ook de koning te rijk kunt voelen. Alleen op de wereld op een door God en allen verlaten weg, een superlange afdaling, 350 in hoogtemeters naar beneden, op een smalle, slechte, door weer en erosie aangetaste weg, je fiets die aan alle kanten rammelt, regen die in stralen uit de hemel komt. En toch voel je je gelukkig. Over wat je ziet. Prachtig groen, prachtige bossen, glooiende velden, volle, stromende beken. Je rijdt daartussen, in warme laagjes verpakt, op je wieltjes, met warme handen, in je eigen huisje op je zadel. Jij en niemand anders en de natuur. Dat ontroert. Los van alles.
Geluk is met de goddelozen
Het was nat. Maar het kan natuurlijk erger. Auto's die je in volle vaart passeren, dwars door de plas rijdend met een opspattende plons water opzij. Gelukkig precies tussen ons in.
Op onze tenen.
Mevrouw ontvangt ons bij Chambre d' haute 'le bon temps'. "Oh la, la, vous ètes mouillez !" " Oui, nous sommes bien mouillez." Ze kijkt zorgelijk van haar parelwitte tegelvloer achter haar voordeur naar onze drijfnatte zwarte kleren ervoor. Wij denken aan een hete kop thee. Zij aan iets anders als ze suggereert of we de jassen en schoenen niet beter ook buiten bij de fiets kunnen laten uitdruppen. Op dat moment verstaan we slecht Frans. We lopen soppend achter haar aan over de witte vloer naar onze kamer. Wel op onze tenen.
Tevreden mannen
Bedjes klaar. Kacheltjes aan. Alles te drogen. Ook de benen.
En een lekker etentje met brood, sardientjes in tomatensaus, kaas en yoghurt.
Dromen
We hebben inmiddels geen last meer van natte dromen. We dromen alleen nog maar van droog. Droog fietsen.
Jongens in de war.
We slapen op een boerderij. Stilte alom. We horen het goed. De koekoek. Hij is er. De fransen noemen 'm 'le coucou'. Een mooi stiltemoment. Koe en koek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten